ရန္ကုန္မွာ စတင္ဆြမ္းခံစဥ္က အသက္ ၁၆ ႏွစ္။ ဆြမ္းခံထြက္ရတာ အလြန္ရွက္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ေနသားက်လာသည့္အခါမွသာ သြားရလာရ အဆင္ေျပသြားသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္ပရိယတၱိသာသနာ့တကၠသိုလ္ ၆ ႏွစ္၊ သီရိလကၤာ ၂ ႏွစ္၊ မေလးရွားေရာက္၊ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ ၁ဝ ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ဆြမ္းမခံျဖစ္ေတာ့။
အခု ဂ်ာမနီေရာက္မွ ဆြမ္းခံျဖစ္ျပန္သည္။ ဂ်ာမနီတြင္ ဆြမ္းခံရသည့္ ခံစားခ်က္သည့္ တကယ့္ကို ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္ ေထြျပားသည္။ အမွန္အားျဖင့္ ဂ်ာမနီတြင္ သာမန္သကၤန္း႐ံုၿပီး လမ္းသြားလွ်င္ေတာင္ လူမ်ားက ထူးထူးဆန္းဆန္း ၾကည့္ၾကသည္။
အခုေတာ့ ႐ွဴးဖိနပ္၊ ေျခအိတ္ ၂ ထပ္၊ ဆြယ္တာ ၅ ထပ္၊ ေခါင္းစြပ္မ်ား ဝတ္ထားရသည့္အျပင္ သကၤန္းကိုပါ ျမန္မာဆန္ဆန္ ႐ံုရေသးသည္။ သပိတ္ႀကီးကိုလည္း လြယ္ထားရေသးသည္။ အမ်ားအျမင္တြင္ မည္သို႔မ်ား ထင္ေလမည္နည္း။
ကေလးမ်ားဆိုလွ်င္ ခပ္ေဝးေဝးေရာက္သည္အထိ သမင္လည္ျပန္ ၾကည့္ၾကသည္။ စိတ္ဝင္စားၾကသည္။
အေၾကြေစ့ေလးမ်ား ကိုင္ၿပီး သပိတ္ေပၚတင္ဖို႔ ႀကိဳးစားလာတိုင္း ရင္ထဲတြင္ တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။ ရွက္စိတ္လိုလို ျဖစ္လာတိုင္း သတိရမိတာတစ္ခုကေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ဆြမ္းခံဝတ္ကို မြန္ျမတ္ေသာအလုပ္ဆိုၿပီး ခ်ီးမြမ္းခဲ့၊ အားေပးခဲ့သလဲဆိုတာကို သြားသတိရမိျခင္း ျဖစ္သည္။
ျမတ္စြာဘုရားသည္ အသိအျမင္ရဖို႔၊ ဉာဏ္ပညာအဆင့္ျမင့္ဖို႔အတြက္ အႀကီးမားဆံုး အတားအဆီးမွာ မာနျဖစ္သည္ကို ျမင္ေတာ္မူသျဖင့္ ဆြမ္းခံဝတ္ကို ျဖည့္က်င့္ေစျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ျမတ္စြာဘုရားေခတ္ဆိုသည္မွာ အယူဝါဒမ်ိဳးစံု၊ အက်င့္မ်ိဳးစံု၊ အလွဴခံမ်ိဳးစံု ေပါမ်ားေသာ ေခတ္ျဖစ္သည္။ အားလံုးက သူ႕ဓာတ္ခံႏွင့္သူ ကိုးကြယ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဆိုလိုသည္မွာ ျမတ္စြာဘုရား ဆြမ္းခံဝတ္စတင္စဥ္က ေလာင္းလွဴမည့္သူ၊ ေလာင္းလွဴရေကာင္းမွန္း သိသူ အနည္းငယ္မွ်သာ ရွိေပလိမ့္မည္။
ျမတ္စြာဘုရား ဘုရားမျဖစ္မီ ရာဇၿဂိဟ္ျပည္သို႔ ဆြမ္းခံခ်ိန္ကဆိုလွ်င္ အခု ဂ်ာမနီမွာ ဆြမ္းခံျခင္းထက္ ပိုမိုထူးဆန္းေနလိမ့္မည္ဟု ခန္႔မွန္းမိသည္။
ယေန႔ ကုန္တိုက္တစ္ခုေရွ႕တြင္ ၁ နာရီေက်ာ္ခန္႔ ၾကာသည္။ စာေရးသူကေတာ့ ေမတၱာကမၼ႒ာန္းပြားမ်ားလိုက္၊ ေရွ႕တည့္တည့္က ေၾကြျပားအျဖဴေလးကို မမွိတ္မသုန္ ၾကည့္ရင္း ကသိုဏ္းဆန္ဆန္ ႐ႈေနလိုက္ျဖင့္ ရွက္စိတ္ကို ေျဖေဖ်ာက္ရသည္။
အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ေရဗူးကတ္လိုက္ႀကီးကို လူေရွ႕ကို ဗုန္းဆို ပစ္ခ်ေပးသြားသည္။ အခ်ိဳ႕ဆိုလွ်င္ ကိတ္မုန္႔တစ္ခုစီကို သပိတ္ေပၚကို မေျပာမဆို အတင္းတင္ေပးသြားသည္။ အေၾကြေစ့ လာလွဴသူမ်ား၊ အခ်ိဳ႕ ယူ႐ို ၁ဝ တန္၊ ၅ဝ တန္ မ်ား ကိုင္လာသူမ်ား အေတာ္မ်ားမ်ား ေတြ႕ရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံက အခ်ိဳ႕ေက်ာင္းေတြမွာလို ဖိုးသူေတာ္တစ္ပါးေလာက္ ေခၚထားၿပီး ကပၸိယကာရကႏွင့္အလွဴေငြ လက္ခံတဲ့စနစ္က်င့္သံုးရလွ်င္ ခရီးမ်ား ပိုေရာက္ေလမလားဟု ေတြးမိေသာအခါ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ၿပံဳးမိသည္။
ေငြ ယူလာသူတိုင္းကို ေငြ လက္မခံေၾကာင္း၊ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ အလွဴပစၥည္းကိုလည္း အမ်ားႀကီး အလွဴမခံေၾကာင္း၊ ေန႔လယ္စာ စားေလာက္လွ်င္ ျပန္မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပ၊ ေျပာျပရသည္။ စိတ္ဝင္စားသူမ်ား အေတာ္မ်ားသည္။ အသိဒကာမႀကီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသျဖင့္ မွတ္တမ္းတင္ထားႏိုင္သည္။
ေအာ္ ဆြမ္းခံျခင္းဆိုတာ မာနေတြ ခဝါခ်ရျခင္းပါလား။
